یاران موافق همه از دست شدند...

از تهران خوشم نمیاید،یاد سالهایی می افتم که در این شهر تباه کردم،یاد دانشگاه و صندلی هایی که پشتش فرسوده شدم.نمی دانستم برای من و امثال من که کسی پشتمان نیست و به جناحی وابسته نیستیم جایی در این سیستم وجود ندارد.این را زمانی کاملن درک کردم که تحقیر شدم.دو واحد تدریس میکردم،روزی مدیرگروه من را خواست،در دفتر را قفل کرد و گفت：تو جای پسرمی،کلاس جای حرفای کمونیستی زدن نیس،کلی خواهش کردم که کارت به حراست نکشه،مراقب زبونت باش.انگ بزرگی بود،سر کلاس حرف نامربوطی نزده بودم اما یکی برایم زده بود،بدون دلیل.دیر فهمیدم که باید بیرون بیایم.کاش تمام این سالها را عمله گی میکردم حداقل اوستاکار میشدم.

دوباره آمدم تهران،نه برای درس که برای بدرقه ی یک دوست.رفتنی شد.استرالیا.آمدم که ببینمش برای آخرین بار.بیشتر دوستان رفته اند،حس  در وطن خویش غریبی میکنم.بعضی وقتها به سرم میزند که برم بعدش با خودم میگویم خب؟ من که قرار نیست ادامه تحصیل بدهم کار خاصی هم که بلد نیستم به جز ساز زدن،اگر برم خیلی شانس بیارم به عنوان نوازنده یک خرابات خانه مشغول کار شوم.یک پیانیست مجاری هم با موهای جوگندمی و صورت سفید کک و مکی همراهی ام میکند.کمی آنطرف تر یک استریپر با انحناهای جنیفری اش دور میله هنرنمایی می کند و نقاط توریستی بدنش را به دوستارانش نشان میدهد،آنها هم با بلند کردن انگشت معروفشان ابراز علاقه میکنند.آخر شب صاحب خرابات خانه حقوق بخور و بمیری بهم میدهد که با آن مست میکنم،میرم بیرون روی سنگفرش جلوی در میخوابم.صبح رهگذرها روی جنازه ام پول خرد میریزند.